نقش واسطه ای امیدواری در رابطه ی بین چشم انداز زمان و آشفتگی روان‌شناختی

در حوزه ی مطالعه ی آشفتگی روان­شناختی افراد، در مواجه با موقعیت­های نامطلوب، توجه به چشم انداز زمان حایز اهمیت است. چشم انداز زمان پنج بعد گذشته ی مثبت، گذشته ی منفی، حال لذت­گرایانه، حال قضا و قدری و آینده را دربرمی­گیرد. هدف پژوهش حاضر، تعیین نقش واسطه ای امیدواری در رابطه ی بین چشم انداز زمان و آشفتگی روان­شناختی بود. بدین منظور،  طی یک پژوهش توصیفی، 296 نفر از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج به روش نمونه­ گیری چندمرحله­ای تصادفی انتخاب و از نظر چشم انداز زمان، نشانگان مشکلات روانی و امیدواری مورد آزمون قرار گرفتند. تحلیل و مدل­یابی معادله­های ساختاری نشان داد که امیدواری، رابطه ی بین حال قضا و قدری و آشفتگی روان­شناختی و رابطه ی بین آینده و آشفتگی روان­شناختی را میانجی­گری می­کند. چشم انداز زمان قضا و قدری، دیدگاهی مملو از حس شکست و درماندگی و ناامیدی نسبت به زمان حال است. افراد با چشم انداز زمان آینده گرایش به اهداف بلند مدت دارند. برخوردار بودن از یک تفکر امیدوارانه و داشتن منابع کافی برای تفکر هدف­مدار و آشنایی با مسیرهای لازم برای رسیدن به اهداف سبب بهزیستی در افراد می­شود